تنفس صحیح

افسانه ای به نام تنفس دیافراگمی

تنفس تنها با حرکت نزولی دیافراگم انجام می شه. با حرکت نزولی دیافراگم، ریه ها به سمت پایین کشیده شده، در نتیجه افزایش ظرفیت موثر ریه ها و ایجاد خلاء جزئی که قبلاً بهش اشاره کردیم باعث میشه هوای بیرون به درون بدن وارد بشه. حرکت قابل مشاهده در قسمت فوقانی شکم نتیجه جابجایی احشا و عضلات شل شدۀ شکمه! برخی از افراد این حرکت رو با حرکت دیافراگم اشتباه می گیرن که باید بدونید دیافراگم نمی تونه تا این حد پایین بیاد.

میزان حرکت شکم به سمت جلو و یا قفسه سینه به سمت بالا، بستگی به عمق تنفس و میزان اکسیژن مورد نیاز دارد. در واقع در اکثر موارد در وضعیت بدنی استاندارد، اکسیژن مورد نیاز برای صحبت کردن با حرکت شکم تامین می شود. ولی در مواردی که سخنران نیاز به اکسیژن بیشتر و نفس عمیق تری دارد و یا هنگامی که آواز می خوانید حرکت قفسه سینه هم اضافه می شود. 

بنابراین استفاده از حرکت شکم یا قفسه سینه یک تکنیک نیست بلکه صرفا به عمق تنفس و میزان اکسیژن ورودی بستگی دارد. نکته مهم اینجاست که بسیاری از افراد به دلیل وضعیت نامناسب بدن به هنگام نشستن و ایستادن که نتیجه آن افتادگی شانه ها و فشار قفسه سینه به ریه ها می شود در حالت معمولی امکان حرکت شکم به سمت جلو را پیدا نمی کنند. وضعیت نامناسب و غیراستاندارد بدن این افراد، در مواردی که نیازی به حرکت قفسه سینه نیست، منجر به حرکت قفسه سینه می شود.

تمرین تشخیصی تنفس 

یک تمرین عملی برای مشخص شدن این موضوع تنفس به صورت درازکش و خوابیده است. اگر روی زمین دراز بکشید و البته برای جلوگیری از فشار به ناحیه کمر کمی زانوهاتون رو خم کنید و شروع به تنفس کنید متوجه می شوید که برای تنفس معمولی و حجم کم اکسیژن که در صحبت کردن های معمولی و فعالیت های کم فشار روزانه مورد نیاز است، هیچ نیازی به حرکت فقسه سینه وجود ندارد.

حرکت قفسه سینه در امتداد حرکت شکم برای تامین اکسیژن بیشتر و تنفس عمیق تر است. از این منظر تنفس شکمی و تنفس سینه ای دو تکنیک تنفسی و دو موضوع جدا نیست. آنچه مهم است وضعیت درست و استاندارد قرارگیری بدن است. اگر وضعیت بدن شما مناسب نباشد تنفس صحیح امکان پذیر نیست.